In Amstelveen voor onze koning

Dat het de eerste koningsdag was mocht van de daken worden geschreeuwd. Al geruime tijd was het bekend gemaakt via de landelijke kranten, radio en televisie, dat het in De Rijp en Amstelveen plaats zou vinden. Ik en mijn twee vrienden hadden ons plan al bedacht en ontmoette elkaar bij het NS station. Dat het Koningsfeest niet op zondag plaatsvond, was vanwege de kerkdiensten in de ochtend. Dat was duidelijk te zien aan de rode harmonicabussen met het nr. 300 die om de tien minuten langreden. Wij namen de eerste bus die voor onze neus stopte en pakte haastig onze chipkaart om in te checken. Erg ver leek het Stadshart niet te zijn, want de uitstap bij de bushalte was tegen de Schouwburg aan. Als een groep hongerige mieren begaven we ons drieën door de menigte op zoek naar een geschikte plek. Een beetje bewolking kon ons niet hinderen een goede plek uit te zoeken, en het blauw op de grond voor ons te zien. Het leek op een uitgerolde mat, gemaakt van hard grint met een ronde vorm. Later bleek het kleed van rood-wit-blauw in een rechte lijn in de buurt te liggen. Prins Maurits was op het tv-scherm een wedstrijdje aan het hardlopen over het kleed en kreeg een lintje van de meeloopster als prestatie. Het wachten duurde nog ruim een uur (of wat ik naderhand dacht). Het zonnetje was in de tussentijd regelmatig te zien, wat wel een oppepper was bij het wachten. Afgezien van het gele geraamte dat uit ijzer was gemaakt waren voor ons de klederdrachten uit India duidelijk te zien. Een groep jongelui stonden te oefenen tot de koninklijken familie zou arriveren bij het Finishlogo. India was vandaag het gastland, want de vele jurken van de vrouwen hadden alle kleuren van de regenboog.

De jonge kinderen oefenden ondertussen de handstand of tikte elkaar vlug aan. Een tweetal foto's in mijn digitale camera waren al opgeslagen in het geheugen, en zouden later nog kunnen dienen als bewijs voor de juiste instelling kiezen. De tien foto's die de camera verder vastlegde mochten raak zijn. De lachende tanden van Maxima en de vriendelijke glimlach van Willem Alexander mochten niet ontbreken. Ook al was dat laatste moeilijk gelukt, door dat al die hoge armen in de lucht. Het gezicht van onze koning was in mijn geheugen bijgebleven als een echte Oranjetelg die zijn eigen verjaardag vierde. Even na half een was de Koninklijke familie voorbij en bleef een toespraak van de burgemeester en gedag zeggen op het podium als laatste handelingen over.

Omdat ik mijn vrienden was kwijtgeraakt kon ik het spektakel niet zien, en bleef ik voor een dure kledingzaak bellen tot ik Lodewijk in de luidspreker hoorde. Na overleg bleken ze vlak langs het podium te staan, waar Rens al wat foto's had genomen, wat zo gek nog niet was. Bij samenkomst bij de dure kledingzaak gingen we een wandelingetje maken langs de V en Den weer terug naar het lege podium. Een radio-dj stond achter de mengtafel knoppen te bedienen voor het juiste geluid. Tot vijf uur in de middag bleef het radiostation uitzenden vanaf dit podium. Na het scherpe beeld van het schilderij dat boven de staande dj hing, keerde we terug naar het busstation. Maar niet voordat ik mijn aandacht vestigde op de kleurige koppen van onze kersverse koning en koningin. Dit was het afscheidsgeschenk dat ze bij het podium hadden gezien, en dat met veel geld van de gemeente was opgehangen. Met eigen ogen zag ik de vrolijke kleuren van de opgedroogde verf dat erg opviel van mij afstang gezien. Thuis zou ik een van de twee gemaakte foto weggooien in de digitale prullenbak, wat niet al te makkelijk was. Het ene randje van het stadhuis was bepalend om de foto wel of niet weg te gooien en de juiste later te zenden naar vrienden.

De lijnbus driehonderd die ons naar Amsterdam zou brengen, zat voor de helft vol en zette ons naast de ondergrondse hal van het station af. Een tripje door het centrum van Utrecht was succesvol, want de Vrijmarkt bezat veel kleden met tweedehandsspullen, meest platen en dvd's. Op de Oude Gracht voeren vele schuitjes met feestvierders in het oranje gekleed, en vol lachs drankjes naar binnen werkend. De smakelijke pannenkoek langs de oude gracht was een waar avondmaal in simpele stijl. Het idee om ook een wituitziend ijsje te kopen, bleek op een verkeerd moment uitgekozen. De stationshal in Arnhem had behalve de vele gesloten winkels alleen de Smulders nog open, waar alleen broodjes met sla en vlees verkrijgbaar waren. Geen toetje dus, zodat ik teleurgesteld mijn weg naar Rheden vervolgde.